ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ 'ਚ ਹੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਮੱਝਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਰਾਂਝੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਪਿਆਰ
ਹੀਰ (ਮੁਸਕਾਨ) ਅਤੇ ਰਾਂਝੇ (ਆਮਿਰ) ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਹੋਇਆ ਸੁਖਦ ਅੰਤ, ਦੋਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾਲ ਬਣੇ ਪੱਤੀ-ਪੱਤਨੀ
ਦੀਪਕ ਗਰਗ
ਕੋਟਕਪੂਰਾ 1 ਅਕਤੂਬਰ 2022 : ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਇਹ ਸਾਬਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਵੀ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਝੁਕਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਮਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਚਾਹੇ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਖੂਨੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਪਿਆਰ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਇਕ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਸੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਜਰੂਰ ਪੜੀ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਫਿਲਮਾਂ ਵੀ ਇਸੇ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਬਣੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਹੀਰ ਅਤੇ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਸੀ ਜੋ ਅੱਜ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਚੁੱਕੇ ਪੰਜਾਬ ਸੁੱਬੇ ਵਿੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਸੀ।
ਸੁਣੇ ਜਾਂਦੇ ਕਿੱਸਿਆਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਕਬੀਲੇ ਦੀ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਲੜਕੀ ਸੀ, ਤਖਤਹਜ਼ਾਰਾ ਪਿੰਡ ਦਾ ਰਾਂਝਾ ਆਪਣੇ ਚਾਰ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਸੀ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਲਾਡਲਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਆਪਣੇ ਭਰਾਵਾਂ ਅਤੇ ਭਰਜਾਈ ਦੀ ਬੇਰੁਖੀ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ ਘਰ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਹੀਰ ਦੇ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਊਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਚਰਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਹੀਰ ਅਤੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀਂ ਨਜ਼ਰ ਚ' ਹੀ ਇਕ ਦੂੱਜੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੀਰ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਅਤੇ ਮੱਝਾਂ ਚਾਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਹੀਰ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੈਦਾ ਖੇੜਾ ਨਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਰਾਂਝਾ ਗੁਰੂ ਗੋਰਖਨਾਥ ਜੀ ਤੋਂ ਦੀਖਿਆ ਲੈ ਕੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਭਿਖਿਆ ਮੰਗਦਾ ਹੋਇਆ ਹੀਰ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਾਟਕੀ ਘਟਨਾਕ੍ਰਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋਵੇਂ ਹੀਰ ਦੇ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਲੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਹੀਰ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅੰਤ ਦੁਖਦ ਰਿਹਾ।
ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਝੰਗ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿਖੇ ਅੱਜ ਵੀ ਹੀਰ ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਮਕਬਰਾ ਮੌਜੂਦ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਕਿੱਸੇ ਦੀ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਹੀਰ-ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਇਹ ਕਬਰ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੀ ਹੈ, ਦੂਰੋਂ-ਦੂਰੋਂ ਲੋਕ ਇੱਥੇ ਹਾਜ਼ਰੀ ਭਰਨ ਲਈ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਮਕਬਰੇ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ''ਦਰਬਾਰ ਆਸ਼ਿਕ-ਏ-ਸਾਦਿਕ ਮਾਈ ਹੀਰ ਵਾ ਮੀਆਂ ਰਾਂਝਾ।'' ਭਾਵ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦਾ ਦਰਬਾਰ, ਮਾਈ ਹੀਰ ਅਤੇ ਮੀਆਂ ਰਾਂਝਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਮਰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਗੁਣਗਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇੱਥੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ੁੱਧ ਅਤੇ ਅਮਰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਕਬਰ ਵਿੱਚ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਹੁਣ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪੰਜਾਬ ਸੂਬੇ ਤੋਂ ਆਸ਼ਿਕੀ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਇੱਕ ਸੱਚੀ ਅਤੇ ਅਨੋਖੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ 20 ਸਾਲ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਆਪਣੇ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਜੋ ਉਸਦੇ ਘਰ ਮੱਝਾਂ ਗਾਂਵਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਜੋੜਾ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਮਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ।
ਇੰਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਲੈਂਦਿਆਂ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਨੌਕਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ...
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਮੁਸਕਾਨ ਦੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੇ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ 'ਤੇ ਵੀਡੀਓ ਅਪਲੋਡ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਲਵ ਸਟੋਰੀ ਦੱਸੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ 25 ਸਾਲਾ ਆਮਿਰ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਆਮਿਰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਗਾਵਾਂ ਅਤੇ ਮੱਝਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਤਬੇਲੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦਿੱਤਾ
ਮੁਸਕਾਨ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਆਮਿਰ ਨੂੰ ਦਿਲ 'ਚ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਤਬੇਲੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਪੋਜ਼ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੱਝਾਂ ਨੂੰ ਨਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਭੜਕ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕ ਦੀ ਧੀ ਹੋ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਕ ਨੌਕਰ, ਅਸੀਂ ਇਕਸੁਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ। ਪਰ ਮੈਂ ਆਮਿਰ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਦਾ ਸਮਾਂ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜਵਾਬ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹਮਸਫਰ ਬਣਾ ਲਿਆ...
ਇੱਕ ਦਿਨ ਤੱਕ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਮਿਰ ਨੇ ਮੁਸਕਾਨ ਦੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਸਹਿਮਤੀ ਲੈ ਲਈ। ਫਿਰ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੁਸਕਾਨ ਨੇ ਮੀਡਿਆ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਇਕ ਹੋਰ ਨੌਕਰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਆਮਿਰ ਅਤੇ ਮੈਂ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਬਣ ਗਏ ਹਾਂ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਆਮਿਰ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਮੁਸਕਾਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਮਸਫਰ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੱਚ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸੁੰਦਰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਜੋ ਦੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘਾ ਜੋੜਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਬੰਧਨ ਹੈ ਜੋ ਦੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰੂਹ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਤੋਂ ਜੋੜਦਾ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਪਿਆਰ ਸਿਰਫ ਉਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸੱਚਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮੁਸਕਾਨ ਅਤੇ ਆਮਿਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਇਹੋ ਸੰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਦੇ ਇਸ ਹੀਰ ਅਤੇ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਦੁਖਾਂਤ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।